از زمانی که خود را شناختم ، کسی را نیافتم که تمام عیار خوب باشد ، اگر خوبی داشته ، گاها نقصی همراهش بوده ، این ذات خلقت خداوند که خود را کامل یافته اما انسان را در هر جهت نقصان آفریده ، این یعنی ذات پر از غرور و بزرگی خداوند .که انسان از هر جهت رو به نیاز او آورد و خویش را بی نیاز نبیند .پس برای به تکامل رسیدن همچنان باید راهها پیمود و همچین که به قله تکامل رسید باید بسوی الهی عروج کند ، پس این انسان هرگز نفهید کی آمد و کی رفت ؟! پس در زمان حال زندگی کنیم و گذشته و آینده را بسپاریم به دست او که خویشتن خویش خداوند جهانیان هست .
